برشی از یک کتاب...

در مطالعه ی سومین فصل از کتاب روانشناسی دین بر اساس رویکرد تجربی، برنارد اسپیلکا و همکارانش، به موضوع جالبی در باب نیاز به ارتباط در نیاکان پیش انسان رسیدم که بخشی از آن را با شما عزیزان به اشتراک می گذارم؛"

جامعه گرایی شامل تفاهم اجتماعی، همکاری، نوع دوستی و دلبستگی/پیوستگی است.اهمیت زبان و ارتباط در بیان جامعه گرایی نباید دست کم گرفته شود. در واقع محوریت ارتباط در میان انسانها و جانوران 

مبیّن اهمّیت تکاملی آن است.رفتارهای اجتماعی نظیر پیوند جویی و دلبستگی را می توان دارای مبانی زیست شناختی دانست. 

بررسی های فراوان درباره پستانداران معلوم می دارد که غدد درون ریز عصبی بر تقویت رفتار حاکی از دلبستگی مؤثر است_بویژه هورمون های اوکسیتوسین و وازوپرسین. این تاثیرات شامل عوامل ارثی و تکاملی است. آنها شالوده ی زیست شناختی بخش اعظم رفتارهای اجتماعی اند.

همکاری اجتماعی امکان بالقوه مشابهی را فراهم می کند. بیش از نیم قرن پیش، اشلی مانتگیو (1950) به صراحت بر این نکته تاکید کرد که همکاری "مهمترین عامل بقای گروه های جانوری است.

به لحاظ مفهومی، نوع دوستی و همکاری اجتماعی بسیار به هم مربوط اند. هریک با تلخیص مقدار انبوه و چشمگیری از منابع مکتوب نیمه اول قرن بیستم، اظهار داشت که نوع دوستی "عمیقا در نیاکان پیش انسانی بشر ریشه دارد". نوع دوستی را می توان در طیف وسیعی از جانوران یافت. از حشرات اجتماعی گرفته تا پرندگان و نخستی ها. نوع دوستی مثل همکاری، مردم را به هم نزدیک می کند، فرهنگ ها چنین روابطی را تقویت می کنند. ولی باز هم تکامل و وراثت در پس این همه کمین کرده اند."

 

بتسون این نکته را بیان کرده که ؛

""تکانه های نوع دوستی ویژه ی خویشاوندان" تا حدی تعمیم می یابند و شامل سایر انسانها هم می شوند. انگاره های خویشاوندی مذهبی ممکن است رفتارهای مناسب اجتماعی را با افزایش دامنه کاربرد تکانه طبیعی بسیار محدودی که متوجه نوع دوستی است، بهبود بخشد."

 

منبع :

1. کتاب روانشناسی دین، براساس رویکرد تجربی 

نویسندگان؛ برنارد اسپیلکا و دیگران

ترجمه ؛ محمد دهقانی

نشر ؛‌ تهران، رشد 1390

شابک ؛ 3-59-2802-964-978

موضوع ؛ روانشناسی مذهبی